Hoe vaak kun je reorganiseren, voordat je al je krediet verspeelt? Hoe vaak van koers veranderen voordat je medewerkers het met je opgeven? Hoeveel interimmers kun je op ze afsturen, (met hun snelle praatjes, hun losse flodders en hun quick fix oplossinkjes) voor je mensen totaal vervreemd hebt van hun organisatie? Voor ze versuft aan hun bureau zitten of uitgeblust thuis? Hoe lang duurt het voor je je organisatie zo’n beetje knock out hebt?

Ik spreek nog wel eens iemand. De verhalen komen uit heel verschillende sectoren. Zorg  en onderwijs, maar ook uit het bedrijfsleven en van bij de overheid. En niet van de mensen die de kantjes er van aflopen, of die het allemaal niet zo serieus nemen. Nee die zitten het wel uit. Het zijn vaak de extra gemotiveerde, goed opgeleide en ideeënrijke mensen, die als eerste afbranden. Degenen met een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Met een overdosis aan perfectionisme ook, natuurlijk! Juist zij zijn extra kwetsbaar. Het zijn altijd de meerwaardemakers.

De reflex van hun management is ook zo herkenbaar: de stress heeft in de kern met het werk te maken, maar is persoons- en karaktergerelateerd. “Een gebrek aan weerbaarheid is het, en daar kan de persoon in kwestie zelf wat aan doen. Een cursus of een coach en werken aan zichzelf, dat is wat er moet gebeuren.” Het besef dat de organisatie ziek is en ziek maakt blijft zo op veilige afstand.

Het is de grootste gemiste kans in menige organisatie: Écht gebruik te maken van de kennis en deskundigheid van deskundige en gemotiveerde mensen. Oorzaak? Onvermogen op het meest fundamentele vlak van menselijkheid. Relatie leggen, tijd nemen, aandacht geven, vragen stellen en luisteren.

Gelukkig is vakantietijd ook reflectietijd.