Wat de metro is voor Parijs is het Internet voor de massacommunicatie. De ondergrondse in een wereldstad lijkt in veel opzichten op het world wide web in al zijn verschijningen. Wijdvertakt, toegankelijk, laagdrempelig, divers, verrassend, gevaarlijk, fascinerend, noem maar op. Metro én Internet brengen je op nooitbedoelde bestemmingen met nooitgehoorde namen. Je komt in nooitgewilde situaties en hebt nooitgevraagde ontmoetingen met nooitgedroomde mensen. Eenmaal binnen kun je er eindeloos rondtoeren zonder dat iemand je vragen stelt. Elke reis heeft natuurlijk zijn bedoelde begin- en eindpunt, maar geen twee ritjes zijn hetzelfde. Er zijn talloze wegen naar dezelfde bestemming, maar ook veel oorden waar je nooit zult komen. De meeste stations ken je slechts van een vluchtig passeren; een korte blik door het raam om het te weten, een snelle klik en het is al weer vergeten. De metro en het Internet zijn niet gemaakt voor verblijf, maar voor beweging. Het doel is doorgaan, vertraging is ongemakkelijk, stilstand is dodelijk. Er zijn onnoemelijk veel medereizigers en veel terloopse aanrakingen, maar echte contacten zijn schaars. Nergens begrijpt men elkaar zo slecht, ergert men zich zoveel, duwt, trekt, slaat, schopt en scheldt men meer. Nergens is de multiculturele maatschappij zo realiteit als in de ondergrondse en de virtuele wereld. Dagelijks een half uurtje van beiden is de gezonde dosis, goed voor maatschappelijk besef en realiteitszin. Maar ga na gebruik snel de echte wereld weer in. Knipperend met de ogen het zonlicht tegemoet.