Voor als het theater wordt heb ik altijd een extra kaartje bij me. Ik reserveer een denkbeeldige lege stoel, zodat je de voorstelling ook eens vanaf het balkon kunt bekijken. Even doen alsof je een neutrale toeschouwer bent, bij het schouwspel dat je zojuist zelf opvoerde. Commentaar leveren op jezelf. Is leerzaam en vaak nog lachen ook. Denk aan Statler en Waldorf.
Hoe groter het meningsverschil, des te heftiger vaak het drama. Als we het oneens zijn kunnen we zo opgaan in het spel, dat we de werkelijkheid uit het oog verliezen. En de werkelijkheid, ach, welke wil je? Het is maar net waar je zit en hoe je kijkt. Aan de zijkant bijvoorbeeld, als toeschouwer op het balkon. Daar  zie je misschien hele andere dingen dan die je bedoelde als speler.
Bij onenigheid zorgt het balkonperspectief voor een nuttige time-out. Je hoeft geen afstand te doen van je rol, maar alleen maar even afstand te nemen. Je stapt er even uit en kijkt als iemand zonder voorkennis van de voorgeschiedenis, van de plot en van de characters. Je stelt belang, maar je hebt even geen belang. Wat zie je dan? Wat denk je dan? Waarom lach je en wat ervan begrijp je niet?
Hou altijd een stoel vrij op het balkon, voor de toeschouwer in je.