Het zal je maar gezegd worden. “Ik ben ontevreden”, of “Ik voel me rot”, of “Ik ben op je uitgekeken”. Als je een echte belangstellende vraag stelt, kan het maar zo gebeuren. Dat is wel even slikken dan. En verder. Hoe ga je dan verder?
Het grote ding in onze communicatie is niet, dat we niet weten hoe we empatische vragen moeten stellen. Nee, de crux is dat we bang zijn voor de antwoorden. Omdat we geen idee hebben wat we moeten, als die antwoorden tegenvallen. Of: omdat we diep in ons hart al lang weten hoe het zit. Fout namelijk. Niet goed. Ongemakkelijk of zelfs ronduit pijnlijk. En we moeten wel verder met elkaar. Dus we laten het deksel er liever op. Op de beerput.
Als we eerlijk zijn weten we wel hoe het zit in onze relaties, privé en zakelijk. En je kunt niet elke dag met elkaar uitwijden over je ziel en zaligheid. Maar zo af en toe – al is het maar voor de verandering – kan het geen kwaad om de hamvraag eens te stellen. Niets is zo heilzaam in een relatie, als elkaar helpen je gevoelens uit te spreken. Twee mensen weten meer dan twee, als ze er met elkaar over praten.
En het kan natuurlijk ook gewoon meevallen. “Prima, dik in orde, helemaal blij met ons.” Mis die kans niet.