Het gesprek begon ronduit kil en echt ontdooien deden de twee kemphanen niet. Je zag ze op hun tong bijten, telkens als ik aan de teugel trok. Niet direct vol erop, stel nog eens een vraag, laat hem uitpraten, wees eens even stil. De stoelzittingen sleten bijna hoorbaar, de relatie was al afgebladderd. Geen van beiden wilde zo nog verder. “Waarom zit je hier dan nog?” vroeg ik aan elk van hen.
Er is altijd energie, maar soms moet je wel heel diep boren. En niet iedereen die iets vindt herkent het zwarte goud direct. Maar als de argumenten op raken en de woorden uitgeput, dan gaat het lijf spreken. Dan worden we raakbaar en vatbaar, dan vinden we nieuwe ruimte en nieuwe energie. Een moment om te rekken. Soms moet je eerst helemaal stilvallen voor je weer in beweging kunt komen.