“Soms lukt het gewoon niet en dan moet je dat maar accepteren”, zei de fotograaf terwijl hij zijn statieven nog eens verzette. “Dan zet je zo iemand in een stoel, voorover leunend, doe eens achterover, arm omhoog, nee links, toch maar naar rechts, dan maar staand, da’s ook geen porem; er is dan gewoon niks dat werkt. Een hark is een hark en blijft een hark. Laatst was ik een half uur lang zo’n directeur aan het uitlichten, losbabbelen, neus poederen en opschudden, voor ik er achter kwam dat die krampachtige grijns gewoon zijn meest natuurlijke glimlach was. Daar verander je dan niks aan. Had ik er iets mooiers van gemaakt, dan had zijn personeel hem niet eens herkend. Zo, we zijn weer zover mijnheer Aalbers. Leunt u maar eens lekker ontspannen tegen die pilaar.”